Αμάν… αμάν!

ISBN: 978-960-219-059-3
Σελίδες: 250
Διαστάσεις: 14×21 εκ.

Κριτικές – Δημοσιέυματα

Η πολυγραφότατη Αλκυόνη είναι το «φιλαράκι του αναγνώστη».
Μικέλα Χαρτουλάρη, Τα Νέα

Η συγγραφέας των μπεστ-σέλερ επιδίδεται σ’ ένα δικό της είδος ποιητικής πεζογραφίας που ξεχειλίζει από γυναικεία ευαισθησία.
Λώρη Κέζα, Το Βήμα

Η Αλκυόνη Παπαδάκη μάς θυμίζει τις έναστρες νύχτες των παιδικών μας χρόνων. Μας ξεναγεί στα χαμένα τοπία της εφηβείας, στους έρωτες και στις αγάπες των άδολων χρόνων, που ζουν μόνο σαν απόηχοι στη ρευστή και τόσο διφορούμενη εποχή μας.
Κώστας Τραχανάς, Μαχητής

Η συγγραφέας Αλκυόνη Παπαδάκη έχει δώσει αξιόλογα δείγματα σύνθετης γραφής, κείμενα με πλοκή και συγχρόνως ποιητικά. Εκεί που ξεφεύγει από το ρεαλιστικό στοιχείο και την απόδοση της ωμής πραγματικότητας, συναντάς υπέροχες ποιητικές εκτινάξεις, που ξαφνιάζουν και δίνουν άλλη διάσταση στα πράγματα∙ συνήθως μετριάζουν την τραγικότητα της πραγματικότητας, που ζουν οι ήρωες μέσα από τη δική της αισθαντικότητα.
Ελένη Χωρεάνθη, Ριζοσπάστης

Η Αλκυόνη Παπαδάκη είναι η ήρεμη δύναμη στο χώρο της λογοτεχνίας. […] Όσοι την έχουν γνωρίσει γοητεύονται από την απλότητα και τη γλυκύτητά της. Όσοι την έχουν διαβάσει μένουν πεισματικά πιστοί στα μυθιστορήματά της. […] Είναι σίγουρα ένα φαινόμενο στο χώρο της σύγχρονης πεζογραφίας και βαδίζει σταθερά και αταλάντευτα στο δρόμο που χάραξε.
Ραλλού Κορφιάτη, Public Life

«Λοιπόν, άκου, για να τελειώνουμε. Η κυρα-τέτοια, η μάνα σου, δεν έκανε παιδιά. Ο πατέρας σου ήθελε, ντε και κου, οικογένεια. Έτσι αποφάσισαν να πάρουν ένα ξένο παιδί και να το παρουσιάσουν για δικό τους. Την επιχείρηση τη διεύθυνε μια γριά μαμή, η οποία πέθανε αμέσως μόλις σε τακτοποίησε. Επομένως, δεν υπάρχει κάποιος που μπορεί να σου δώσει πληροφορίες. Επειδή είσαι μελαχρινός κι έχεις και μάτια που καίνε καρδούλες, υποθέτουν όλοι ότι σε πήρε η μαμή αυτή από κάποια γύφτισσα… Αυτά και τέλος. Μην αρχίσουμε τώρα να το κάνουμε μελό, γιατί δεν αντέχω. ─ Με φώτισες! Το ότι δεν ήμουν δικό τους παιδί το ήξερα πάντα. Δεν ξέρω πώς και γιατί, αλλά το ‘νιωθα. Το ‘νιωθα από πριν αρχίσει να δουλεύει το μυαλό μου. Από πριν αρχίσει η Σιδερία να πετάει μπηχτές. Το ‘νιωθα με το δέρμα μου, με την αφή μου. Πώς να σ’ το πω… ─ Έλα, ρε. Δεν έχεις δίκιο να παραπονιέσαι. Η κυρα-Δαμάσκα σ’ αγαπάει το ίδιο σαν να σ’ έχει γεννήσει. ─ Η κυρα-Δαμάσκα τ’ αγαπάει όλα. Και αυτά που γέννησε κι αυτά που δε γέννησε. Και τις κότες και τα κουνέλια και τα σκυλιά και τα τζιτζίκια, όλα σου λέω. Μοιράζει την ψυχή της σαν αντίδωρο. Εμένα θ’ άφηνε απέξω;»

Αυτό που μετράει στη ζωή δεν είναι ποιοι μας γέννησαν, αλλά ποιους συναντήσαμε στην πορεία μας, με ποιους μοιραστήκαμε το ψωμί μας… Ένα μυθιστόρημα που γοητεύει με το ρεαλισμό ενός ολόκληρου κόσμου αντιηρώων.

Πρωτότυπη γραφή, ρεαλιστική προσέγγιση των αντιηρώων της, φιλοσοφική διάθεση στη συμβολική προέκταση του μύθου της.
Παράσχος Παρασός, Ροδιακή