Showing 13–24 of 26 results
«Συμβαίνει καμιά φορά… να έχεις την αίσθηση πως δεν τελείωσες με κάποιον ήρωα ενός παλιότερου έργου σου. Κάτι θέλει ακόμα να πει. Κάτι γυρεύει και σε κυνηγά. Μου συνέβη έντονα με τις ”Κατειρήνες”, τα δύο μικρά κοριτσάκια από τη συλλογή διηγημάτων ”Οι Κάργιες”. Χρόνια δε μ’ άφηναν σε ησυχία οι ”Κατειρήνες”. Τελικά, ενέδωσα. Το μυθιστόρημα αυτό είναι ανάπτυξη εκείνου του διηγήματος», σημειώνει η ίδια η συγγραφέας.
Bραβείο καλύτερου ελληνικού μυθιστορήματος «The Athens Prize for Literature», του λογοτεχνικού περιοδικού «δέκατα» για τα βιβλία που κυκλοφόρησαν το 2012.
Tώρα και στα κροατικά από τον εκδοτικό οίκο Sandorf Publishing .Μετάφραση Ισμήνη Ραντούλοβιτς.
Ο Ορέστης, η Φανή, ο Δημήτρης, ο Άκος, ο Φώτης και η Άννα ζουν στην ευθραυστότητα της νεότητας και τη ρευστότητα ενός κόσμου που δεν ευημερεί. Έξι ήρωες μυθιστορηματικοί όσο και αληθινοί προσπαθούν να ισορροπήσουν μέσα στην απαράβατη τάξη του κόσμου με μοναδική βεβαιότητα τη βαρύτητα και το θάνατο. Οι προσωπικές τους ιστορίες συνδέονται σαν θραύσματα για να κατασκευάσουν ένα παζλ σε αποχρώσεις του θρίλερ. Μια ιστορία που αναπτύσσεται σαν σπείρα με κέντρο της την Άννα και τη μυστηριώδη εξαφάνισή της. Οι χρονικές εναλλαγές αποτυπώνονται στις σελίδες σαν ένα παιχνίδι μεταξύ μνήμης και λήθης, σαν ένας ανοιχτός διάλογος με την απώλεια, καθώς οι ζωές των ηρώων διασταυρώνονται σε μια περίεργη διαδρομή χωρίς αρχή και τέλος. Σε ένα ολόκληρο σύμπαν που εμπερικλείει τον μικρόκοσμο όλων συνωστίζονται πρόσωπα, στιγμές, καταγραφές, ενδοσκοπήσεις, ευρήματα αλλά και δύσκολα ερωτήματα. Τελικά, μια αναπνοή λιγότερη, ένα βήμα ή ο έρωτας αλλάζουν το βάρος του κόσμου;
Είναι μερικοί άνθρωποι που δεν μπόρεσαν ποτέ να διαβάσουν το μυστικό σημείωμα που άφησε μέσα τους ο Θεός. Δεν είχαν το απαιτούμενο φως για να το διαβάσουν. Και τ’ άφησαν διπλωμένο να κιτρινίζει σε ένα κρυφό συρταράκι της ψυχής τους. Είναι μερικοί άνθρωποι που, όταν πέσει στα χέρια τους η χαρά, δεν ξέρουν πως τους ανήκει. Και σαστίζουν. Τη φέρνουν από δω, τη γυρνάνε από κει, ώσπου ανοίγουν ένα λάκκο και τη θάβουν, όπως κάνουν με τα κόκαλα τα σκυλιά. Είναι μερικοί άνθρωποι που πίστεψαν αλήθεια πως ο Θεός αγαπάει τους μουτρωμένους. Χαρά σ’ αυτούς που γέμισαν την ψυχή τους και διάβασαν τραγουδιστά το μυστικό τους σημειωματάκι. Αν το ‘σκισαν μετά, αν το ‘καψαν, το έκαναν μόνο και μόνο για το κέφι τους. Για να κλείσουν μάτι στο Θεό. Χαρά σ’ αυτούς που πιάστηκαν στο δόλωμα της ζωής και σπαρτάρισαν μέσα στα δίχτυα της. Αν τα τρύπησαν μια στιγμή και ξαναβγήκαν στο πέλαγος, το ‘καναν μόνο και μόνο για να ‘χουν τη χαρά να ξαναπιαστούν…
Το βιβλίο του Σωκράτη Δήμου Ρουσουλέντση με τίτλο «Στα χνάρια του πατέρα μου – Τέσσερις γενιές χειροπρακτών 1823-2023» είναι ένα πολύτιμο οικογενειακό κειμήλιο. Στις σελίδες του ιστορεί, από το 1823 έως τις μέρες μας, τέσσερις γενιές χειροπρακτών της οικογένειας Δήμου Ρουσουλέντση.
Ιστορίες αληθινές, προσωπικές, βιωματικές, που συνθέτουν μία σπουδαία οικογενειακή παράδοση 200 χρόνων, παράλληλα όμως αποτυπώνουν παραστατικά τη ζωή των ανθρώπων σε εποχές ταλανισμένες από τα μεγάλα δεινά της Ιστορίας.
Το νέο βιβλίο του πολυβραβευμένου Μανόλη Πρατικάκη, «Σύνδρομο Fregoli – Το τίμημα να είσαι ένας άλλος», δομείται πάνω σε μία νουβέλα και δύο αφηγήματα που παντρεύουν την ψυχιατρική με τη λογοτεχνία.
Με σκηνικό του την αυτοκρατορία της ψυχής, ο συγγραφέας αξιοποιεί με απαράμιλλη δεξιοτεχνία την πρώτη ύλη του –το φαντασιακό παράδοξο κόσμο του νου και τις εκτροπές του–, μεταμορφώνοντας τρία πρόσωπα που νοσούν ψυχικά σε τρεις γοητευτικές λογοτεχνικές περσόνες. Οι φιγούρες, μέσα στην καθημερινότητα και την τραγικότητά τους, μετατρέπονται σε μια μεγαλειώδη αλληγορία για το κατακερματισμένο και εφιαλτικά αποπροσωποποιημένο σύγχρονο άνθρωπο της νεωτερικότητας. Κι ενώ ο αναγνώστης συναντά αδύναμες ψυχές που δεν αντέχουν την τόση πραγματικότητα και σκηνοθετούν ένα δικό τους ανύπαρκτο κόσμο, καταδύεται στο έρεβος της ψυχής του άλλου, για να μεταβεί σε μία ψυχο-κοινωνιολογική αναζήτηση γύρω από την «ταυτότητα» και τον πολιτισμό μας. Στον απόηχο των ιστοριών ένα ερώτημα απαιτεί να απαντηθεί: Μήπως εντέλει ο πολιτισμός μας είναι αυτός που νοσεί, με την ακόρεστη απληστία του και την απώλεια κάθε πηγαίου και αυθεντικού;
Η νουβέλα «Σύνδρομο Fregoli» και τα δύο αφηγήματα «Μπρους Λι», «Μια παράδοξη τύφλωση» είναι απαλλαγμένα από ψυχιατρική θεωρία και εστιάζουν στην ανθρώπινη ιστορία. Ο Μανόλης Πρατικάκης αφηγείται με διεισδυτικότητα ψυχαναλυτική και «με την πρόθεση να θαυμάσει, να πλησιάσει, να φροντίσει», όπως σημειώνει χαρακτηριστικά στον πρόλογο του βιβλίου ο Αναπληρωτής καθηγητής Ψυχιατρικής και ποιητής Γιάννης Ζέρβας. «Η αφήγησή του στηρίζεται κυρίως στη συμπεριφορά και στις μαρτυρίες των ασθενών του. Πέρα από τη λογοτεχνική τους αξία, τα τρία περιστατικά έχουν σαφή εκπαιδευτική χρησιμότητα, γιατί δείχνουν ξεκάθαρα τη σημασία της γλώσσας στην ψυχιατρική περιγραφή ώστε να αποκτήσει υπόσταση ο άλλος, γιατί μόνο έτσι μας εξοικειώνει αληθινά με το πρόσωπο και μας δίνει τη δυνατότητα να το γνωρίσουμε αρκετά ώστε να μπορούμε να προβλέψουμε τις αντιδράσεις του. Στα δικά μου μάτια δείχνει σαφής η πρόθεση του Πρατικάκη μέσα από αυτό το ιδιαίτερο βιβλίο του, όπου η ποιητική του δεινότητα υποτάσσεται και υπηρετεί την περιγραφή και την παρουσίαση των ανθρώπων και των θεραπειών τους. Το μήνυμά του όπως το αντιλαμβάνομαι, λέει το εξής: Χωρίς τη λογοτεχνία η ψυχιατρική στεγνώνει επικίνδυνα».
Οι αλήθειες των ταξιδιών αρχίζουν από τα λιμάνια, κατασταλάζουν στη μνήμη και τονίζουν τη μεγαλοπρέπεια της θάλασσας.
Ποντοπόρος ταξιδευτής, ο συγγραφέας Μανώλης Ροδανάκης στο βιβλίο του «Ταξιδευτές στα πέλαγα» ξεδιπλώνει με νοσταλγία τους χάρτες στο βάθος του χρόνου, καταγράφοντας τις ρότες υπερπόντιων ταξιδιών, προτού χαθούν τα ίχνη τους στην ομίχλη.
Τα γεγονότα που περιγράφει ο συγγραφέας φαντάζουν εξωπραγματικά, είναι όμως αληθινές εικόνες και χρώματα ενός κόσμου μιας άλλης εποχής. Συνέβησαν στις δύσβατες ρότες των ωκεανών, σε ανθρώπους με ψυχή και ταυτότητα. Αφήνουν γεύση αλμύρας, στην μπουνάτσα, στη δίνη των κυμάτων, στο τρίξιμο της λαμαρίνας, όταν οι φουρτούνες έμοιαζαν με αιώνες. Παραγωγός και αποδέκτης πολλαπλών συναισθημάτων, ο Μανώλης Ροδανάκης μέτρησε εκατομμύρια ναυτικά μίλια στον περίπλου των πόντων και κατέγραψε περιστατικά που συνέβησαν κατά τη διάρκεια υπερπόντιων ταξιδιών της περασμένης γενιάς, τα οποία τονίζουν τη ναυτοσύνη και υποβαθμίζουν τη συνάντησή τους με τη λησμονιά.
Η ταξιδιωτική γραφή του Μανώλη Ροδανάκη, βαθιά εξομολογητική, μεταφέρει έναν πλούτο πληροφοριών για τον κόσμο της θάλασσας και τη ναυτική κοινωνία, αναπλάθοντας άλλοτε με γοητεία και άλλοτε με ρεαλισμό μια ολόκληρη εποχή. Ο συγγραφέας υπογράφει ένα πλήθος εμπειριών και βιωμάτων παρασύροντας τον αναγνώστη σε ένα πρωτόγνωρο ταξίδι από τη Μεσόγειο μέχρι τις εσχατιές της γης.
Στο βιβλίο του ο Δήμαρχος Ελληνικού-Αργυρούπολης Γιάννης Κ. Κωνσταντάτος συνδιαλέγεται με τους αναγνώστες και μοιράζεται μαζί τους γνώσεις και απόψεις τις οποίες καλλιέργησε μέσα από προσωπική μελέτη και βιώματα. Ένα βιβλίο αυτοβοήθειας και αυτογνωσίας.
Το χαμπέρι έφτασε και στο χωριό της πλαγιάς. Έφτασε σαν το κακό πουλί. Κι εσκέπασε σφιχτά με τις φτερούγες του τον ανθισμένο λόφο. Και τον έπνιξε.
Πρωί πρωί η “κυρία είσοδος” του κόκκινου σπιτιού έκλεισε μ’ ένα βρόντο σαν τη στριγγλιά. Και το μπρούτζινο χέρι με το δαχτυλίδι τινάχτηκε δυο φορές στον αέρα και χτύπησε δίχως σκοπό. Τακ. Τακ.
Περάστε! είπε η μοίρα στη συφορά. Κι εκείνη πέρασε ευγενικά και εστρογγυλοκάθισε στον καναπέ, δίπλα στο μαντολίνο του Νικόλα και στα δαντελένια μαξιλαράκια της κυρίας Κατίνας.
Κείνη τη μέρα μαζευτήκανε όλοι στο σπίτι της Σμυρνιάς. Από κει θα φεύγανε οι πέντε άντρες.
“Θα ‘ρθουμε πίσω”, λέγανε. Γιατί προσοαθούσανε να δώσουνε κουράγιο στις γυναίκες. Και γελούσανε. Μα το γέλιο έπεφτε από το μισό τους χείλι σαν τ’ αποτσίγαρο. Κι έσβηνε…
Η Εκάτη-Ουλρίκα, μνήμη που συγκρατεί τα μυστικά και κάνει προσωπεία τα πρόσωπα και μαριονέτες τους πεθαμένους της για ν’ αντέξει.
Και ο Μιχαήλ-Σεμπάστιαν που συμπληρώνει τη χαμένη παρτιτούρα – γι’ αυτό έχει έρθει εξάλλου σ’ αυτή τη ζωή.
Ανάμεσά τους, η Ιστορία και η Συγγένεια, το Παρελθόν και η Νέμεσις, το Χρέος και ο Έρωτας, ο Μπόρχες και η Αιώνια Επανάληψη.
«Άλεφ» και «Μπεθ», υπνοβάτες στο Σολάρις του Διαδικτύου, όπου «ό,τι γεννιέται γεννιέται ξανά», για μια αιώνια στιγμή. «Δραπέτες», καταδικασμένοι να συναντιούνται ξανά και ξανά στην ίδια σκακιέρα. Με προσωπεία, έστω. Και με λόγια –για να τ’ αντέξουν− δανεικά. Ακούγοντας πάντα τον δικό τους Ραβέλ ή Βάγκνερ, με την υπόσχεση να αιωρείται εκεί σαν θηλιά: «Πατέρα, δεν ξέχασα, μάνα είμαι εδώ στην ξερολιθιά, σε κάθε ξερολιθιά, κι ακούω πάντα τον δικό μας Βάγκνερ. Θα ξανάρθω, και η τιμωρία θα είναι πορφυρή».
Με σημείο εκκίνησης τον Πύργο της προπολεμικής Ελλάδας και τελικό σταθμό τη Ναυτιλία, ο Διονύσης Κοτσώνης διαγράφει μία διαδρομή ζωής μεστής από εμπειρίες, που του χάρισε την καταξίωση μιας επίζηλης επαγγελματικής πορείας.
Τα ξέγνοιαστα καλοκαίρια των παιδικών του χρόνων στο κτήμα του Πύργου, το Κολέγιο Αθηνών, η Νέα Υόρκη των σπουδών αλλά και αφετηρία της σταδιοδρομίας του ως καθηγητή και ερευνητή οικονομολόγου στην Κεντρική Τράπεζα της Αμερικής, η μετάβαση στην Ουάσινγκτον ως ειδικού εμπειρογνώμονα σε οικονομική επιτροπή επί προεδρίας Κένεντι, η ανελέητη Γουόλ Στριτ, η επιστροφή στην Ελλάδα ως επικεφαλής της Τράπεζας Επενδύσεων του Ανδρεάδη και στη συνέχεια η ίδρυση της Ευρωεπενδυτικής Τράπεζας, νυν Eurobank, αποτελούν σταθμούς μιας προσωπικής, άκρως ενδιαφέρουσας κατάθεσης οκτώ δεκαετιών αλλά και μιας γλαφυρής καταγραφής του κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού πλαισίου που τις συνοδεύουν.
Δραματικά στιγμιότυπα της ελληνικής ιστορίας, Κατοχή, Δεκεμβριανά, Εμφύλιος, χούντα και μεταπολίτευση του ΠΑΣΟΚ, αλλά και της αμερικανικής, Μακαρθισμός, Κόλπος των Χοίρων, Βιετνάμ, περνούν σαν κρόουλ σε μια ταινία έντονα αυτοβιογραφική.
Με συνοδοιπόρους το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό, ο Διονύσης Κοτσώνης ταξιδεύει τους αναγνώστες σε μια ολόκληρη εποχή που έγραψε Ιστορία. Τα προσωπικά «αρχεία» της ζωής του διαθέτουν «μέγεθος μνήμης», η πρόθεσή του έχει ειλικρίνεια και η διάθεσή του αποπνέει αισιοδοξία για το μέλλον.
Το ταξίδι ebook
Με σημείο εκκίνησης τον Πύργο της προπολεμικής Ελλάδας και τελικό σταθμό τη Ναυτιλία, ο Διονύσης Κοτσώνης διαγράφει μία διαδρομή ζωής μεστής από εμπειρίες, που του χάρισε την καταξίωση μιας επίζηλης επαγγελματικής πορείας.
Τα ξέγνοιαστα καλοκαίρια των παιδικών του χρόνων στο κτήμα του Πύργου, το Κολέγιο Αθηνών, η Νέα Υόρκη των σπουδών αλλά και αφετηρία της σταδιοδρομίας του ως καθηγητή και ερευνητή οικονομολόγου στην Κεντρική Τράπεζα της Αμερικής, η μετάβαση στην Ουάσινγκτον ως ειδικού εμπειρογνώμονα σε οικονομική επιτροπή επί προεδρίας Κένεντι, η ανελέητη Γουόλ Στριτ, η επιστροφή στην Ελλάδα ως επικεφαλής της Τράπεζας Επενδύσεων του Ανδρεάδη και στη συνέχεια η ίδρυση της Ευρωεπενδυτικής Τράπεζας, νυν Eurobank, αποτελούν σταθμούς μιας προσωπικής, άκρως ενδιαφέρουσας κατάθεσης οκτώ δεκαετιών αλλά και μιας γλαφυρής καταγραφής του κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού πλαισίου που τις συνοδεύουν.
Δραματικά στιγμιότυπα της ελληνικής ιστορίας, Κατοχή, Δεκεμβριανά, Εμφύλιος, χούντα και μεταπολίτευση του ΠΑΣΟΚ, αλλά και της αμερικανικής, Μακαρθισμός, Κόλπος των Χοίρων, Βιετνάμ, περνούν σαν κρόουλ σε μια ταινία έντονα αυτοβιογραφική.
Με συνοδοιπόρους το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό, ο Διονύσης Κοτσώνης ταξιδεύει τους αναγνώστες σε μια ολόκληρη εποχή που έγραψε Ιστορία. Τα προσωπικά «αρχεία» της ζωής του διαθέτουν «μέγεθος μνήμης», η πρόθεσή του έχει ειλικρίνεια και η διάθεσή του αποπνέει αισιοδοξία για το μέλλον.
«Είναι άνοιξη! Απόβραδο. Με πνίγει η άνοιξη. Μου κόβει την ανάσα. Δεν αντέχει πια η ψυχή μου να κουβαλήσει τόση ομορφιά. Σαν να φορτώσεις στη ράχη μιας κάμπιας ένα κόκκινο ρόδι. Φουσκώνουν οι φλέβες μου, πονάει το αίμα μου, παλεύουν να βλαστήσουν οι σπόροι μέσα μου και δεν υπάρχει χώμα για να ριζώσουν».
| There are no products |