Η γυναίκα που ακροβατεί ανάμεσα στο όνειρο και στην αληθινή ζωή – πονάει, υποφέρει, ερωτεύεται, φοβάται, φεύγει, νοσταλγεί, θρηνεί, ελευθερώνεται και ζει. Μια γυναίκα που αλλάζει πρόσωπα, η Γυναίκα της Βορινής Κουζίνας.

Η συγγραφέας Ελένη Γκίκα δομεί το νέο μυθιστόρημά της πάνω στα πρόσωπα τριών γυναικών σαν αρθρώσεις του ίδιου σώματος – ώσπου γίνονται τρία πρόσωπα της ίδιας γυναίκας, όπως οι ετερώνυμοι του Πεσσόα, όπως «όλες η Βερενίκες κ’ η Κλεοπάτρες θαυμαστές» του Καβάφη, όπως οι πολλοί εαυτοί του Παλαμά. Οι ηρωίδες της παρουσιάζονται ευρηματικά σαν γυναίκες-μπάμπουσκες, η μια μέσα στην άλλη, και η συγγραφέας με χαρακτηριστική επιδεξιότητα καταφέρνει να φωτίσει την εσωτερικότητά τους, αποδίδοντας παράλληλα στον εξωτερικό κόσμο και στα γεγονότα του μία εσωτερική υπόσταση. Διατρέχοντας την επικαιρότητα, την ιστορία αλλά και τη λογοτεχνία, με λόγο ποιητικό, που διεισδύει βαθιά στην ψυχή, η Ελένη Γκίκα συνθέτει τον ύμνο στη γυναίκα ως το εμβληματικό σύμβολο της ζωής και της μητρότητας.
«Η Γυναίκα της Βορινής Κουζίνας» ήταν υποψήφιο για το Βραβείο Αναγνωστών 2012.

‘‘Η βροχή άρχισε ένα πρωί με καταγάλανο ουρανό· τα σύννεφα ήρθαν αργότερα, σα να σύρθηκαν ανόρεχτα σε μια υπόθεση που δεν τα αφορούσε· στάθηκαν μαύρα και βαριά κι έκρυψαν το Νιόφυτο, το βουνό, τον κόσμο…’’
Το Νιόφυτο ολισθαίνει και οι κάτοικοί του θα ζήσουν με οριστικό τρόπο τη χάλαση. Και καθώς το άλλοτε ορεινό χωριό μετατρέπεται σε παραθαλάσσιο θέρετρο, τρεις Ραγκουδαίοι, ο Λουκάς, ο πρωτότοκος γιος του και ο εγγονός του Αδαμάντιος, το φτερωτό αγόρι που θα γίνει ο καλλιγράφος, θα κλειστούν μέσα σε έναν λαβύρινθο από γλυπτά πουλιά. Και οι τρεις θα πληρώσουν το ακριβό αντίτιμο για το αίμα που κουβαλά η οικογένεια στις πλάτες της· γιατί το αίμα επιστρέφει, το αίμα δεν ξεχνά, αχνίζει εκεί όπου χύθηκε κι όταν ακόμα το έχει ρουφήξει η γη.

Το τρίτο μυθιστόρημα της Μαρίας Ξυλούρη διαδραματίζεται σε ένα χωριό της Βόρειας Ελλάδας, μεταξύ 1965 και 2012, με ένα μικρό μέρος του να εκτυλίσσεται σε ένα νησί που συνεχώς μετακινείται σαν μια σχεδία που ποτέ δεν ρίχνει άγκυρα. Οι ενότητες του μυθιστορήματος είναι τρεις (Φεύγει το νησί, Μια σύντομη ιστορία της ορνιθολογίας, Ο αετομάχος), όσα και τα κεντρικά πρόσωπα της οικογένειας Ραγκούδη που αποτελούν τον κορμό του. Ένας γιος και ένας πατέρας διασχίζουν τις μέρες τους ανάμεσα στα δικά τους φαντάσματα, συνυπάρχουν σε έναν κόσμο γεμάτο από στρατιές πουλιών, αναζητώντας την εξιλέωση, πατώντας πάνω σε έναν ασταθή τόπο, σε έναν τόπο που ολισθαίνει –ίσως αναπόφευκτα– προς τον χαμό…

Υποψήφιο για το Βραβείο Λογοτεχνίας 2017 της Ευρωπαϊκής ένωσης

Μια Ρόζα που είναι κάκτος και ονειρεύεται ιβίσκους, νεραγκούλες και καμέλια ιαπωνική, αυτοκρατορική, μια Ζέλντα που εξακολουθεί να αγαπά ακόμα κι όταν ο εαυτός της χαθεί, μια Λόλα, «έξω ψυγείο, μάρμαρο, πάγος» και μέσα «σκαντζόχοιρος που αιμορραγεί», μια γυναίκα που έγινε αυτί, μια Μύρνα που αδίκως την ψάχνουν, μια Χανελόρε που γίνεται άλλη, αναλόγως του πώς τη βλέπει κανείς, η νεραϊδούλα των flower fairies η αυτοκαταστροφική, μία εργασιομανής και μία εμμονική, μία σύζυγος-Πηνελόπη πιστή, μια έγκλειστη ευτυχής, μία άλλη που επιστρέφει, μια που φοβάται και μια που τραυλίζει και μένει εκεί, ο έρωτας και ο θάνατος, ο χρόνος ίσως, αλλά οπωσδήποτε η ζωή, η καθημερινότητα σαν θαύμα, θητεία και σαν ποινή, μέσα από παράλληλους μονολόγους και υστερόγραφα, ιστορίες άλλοτε θρίλερ και άλλοτε κομεντί, στο σύνολό τους ένας κύκλος με αμφισβητούμενο τέλος και αμφισβητούμενη αρχή.
Είκοσι τρεις ιστορίες για τη γέννηση, τη μοναξιά, τον έρωτα και τον θάνατο, για το πρόσωπο και το προσωπείο, με όλους τους αφηγηματικούς τρόπους, σαν παραμύθι, θεατρικός μονόλογος, εγκιβωτισμένη ιστορία, κινηματογραφική σκηνή: το κατακερματισμένο μυθιστόρημα μιας ιδεολογικά ύποπτης ζωής.
Επειδή το αίνιγμα του άλλου σχεδόν πάντοτε είμαστε εμείς.