Showing 1–12 of 36 results
Η μοιραία φιλία δύο ανδρών, με φόντο τη μεγάλη περιπέτεια της Αριστεράς από τη δεκαετία του ’50 έως σήμερα.
Ο Γρηγόρης Μιχαήλ επιστρέφει στο Βουκουρέστι το καλοκαίρι του 2014, στη δύση πια του βίου του, και αφήνει τις αναμνήσεις να τον παρασύρουν σε ένα θυελλώδες ταξίδι με αφετηρία το 1956.
Εκεί, στο άλλοτε κραταιό Hotel National, ανάμεσα στους πολυκαιρισμένους τοίχους, τις σκιές και τα προσωπικά του φαντάσματα, αναγκάζεται να έρθει αντιμέτωπος με τις αλήθειες, τα ψέματα και τις ανομολόγητες ενοχές του.
Τι πήγε, αλήθεια, τόσο λάθος και είδαν όλοι τα νεανικά τους όνειρα να συνθλίβονται από την εξουσία; Και ποιες οδυνηρές εκπλήξεις περιμένουν αυτόν τον 82χρονο άντρα από τη στιγμή που αποφάσισε να σκαλίσει το παρελθόν;
Είναι μια ιστορία-φόρος τιμής για εκείνους που άφησαν να τους παρασύρουν οι άνεμοι της Ιστορίας
Το “Hotel National” βρέθηκε στη Βραχεία Λίστα των Κυπριακών Κρατικών Βραβείων 2016 στην κατηγορία του μυθιστορήματος και ήταν προτεινόμενο για το Βραβείο Πεζογραφίας 2016 του περιοδικού Κλεψύδρα.
Στη στιγμή πριν, η μητριά του Πέτρου έχει πονοκέφαλο∙ στη στιγμή μετά, η μητριά του Πέτρου έχει βυθιστεί σ’ έναν ύπνο που θα κρατήσει χρόνια. Ο Πέτρος δεν το ξέρει ακόμα. Έχει παγιδευτεί στη στιγμή ανάμεσα. Μόνο που, για να το καταλάβει, θα πρέπει να φτάσει στα είκοσι έξι του: όταν ανοίγει τα μάτια του, βλέπει ένα κορίτσι με ραμμένα χείλη∙ τη Φανή ν’ αγρυπνά δίπλα του∙ μια μπάντα που διαλύεται∙ μια άνοιξη στα γκρι∙ τον πατέρα του να γλιστρά με την πλάτη στον τοίχο∙ τη μάνα του να βυθίζεται σ’ αιώνιο ριπλέι. Το Rewind είναι το πρώτο μυθιστόρημα της Μαρίας Ξυλούρη, με το οποίο ήταν υποψήφια για το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα του περιοδικού Διαβάζω, 2010, και διακρίθηκε στο 1ο Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών ΕΚΕΒΙ, 2011.
Αυτό που μετράει στη ζωή δεν είναι ποιοι μας γέννησαν, αλλά ποιους συναντήσαμε στην πορεία μας, με ποιους μοιραστήκαμε το ψωμί μας… Ένα μυθιστόρημα που γοητεύει με το ρεαλισμό ενός ολόκληρου κόσμου αντιηρώων.
«Η όμορφη Σαραγώ κανάκευε το μωρό της και χαμογελούσε. Ήταν γύρω στα 1950 που γεννήθηκε ο Φάκος. Μια μέρα ανοιξιάτικη. Ήταν τότε που νόμισε κι η Σαραγώ πως, σίγουρα, όλα θα ήταν αλλιώς…»
Συνήθως φορούσε μια κόκκινη ρόμπα με σατέν γιακά. Μάζευε τα μαλλιά της πίσω και τα στερέωνε με φουρκέτες σ΄ έναν κότσο, σαν στεφάνι, λίγο πιο πάνω από το σβέρκο της. Ήταν ψηλή και λεπτή. Κι είχε ένα βλέμμα γεμάτο κίτρινα φύλλα. Κάποιο σταχτί απόγευμα του Σεπτέμβρη ήρθε κοντά μου, εκεί που χάζευα στα παρτέρια της αυλής, μου χάιδεψε το κεφάλι και μου είπε: «Τα λουλούδια μεγαλώνουν με τα τραγούδια των πουλιών». Ήμουν δεν ήμουν οχτώ χρονών. Ύστερα μπήκε μέσα, άνοιξε το ραδιόφωνο κι έκλεισε την πόρτα της. Έτσι έκανε. Πετούσε μια κουβέντα και μετά χανόταν… Έμπαινε στο σύννεφό της και ταξίδευε… «Δε μας μεγάλωσε κανονικά», έλεγε αργότερα ο αδελφός μου ο Τζόνυ. «Δε μας έδωσε οδηγίες σωστής πλοήγησης». «Μας εξασφάλισε εισιτήριο διαρκείας για το πλεούμενο της χίμαιρας», του απαντούσα εγώ. «Λίγο το ‘χεις;»… Την αγαπούσε πολύ. Τη λαχταρούσε. Την απαιτούσε ώρες ώρες. Κι εγώ την αγαπούσα. Περίεργο, αλλά την αγαπούσα για όλα όσα δε μας έδωσε. Για όσα μάς έδωσε τη μισούσα. Η μάνα μας, η Ερασμία! Όταν ένας άνθρωπος έχει ενδώσει εντελώς στο πάθος του, είναι μάταιο να προσπαθείς να του αλλάξεις τακτική. Είναι όπως ακριβώς ο τζόγος. Όσο χάνεις, τόσο κολλάς. Έχει μια περίεργη γλύκα η αυτοκαταστροφή. Ένα μυθιστόρημα που ξεχειλίζει από γυναικεία ευαισθησία.
Η γυναίκα που ακροβατεί ανάμεσα στο όνειρο και στην αληθινή ζωή – πονάει, υποφέρει, ερωτεύεται, φοβάται, φεύγει, νοσταλγεί, θρηνεί, ελευθερώνεται και ζει. Μια γυναίκα που αλλάζει πρόσωπα, η Γυναίκα της Βορινής Κουζίνας.
Η συγγραφέας Ελένη Γκίκα δομεί το νέο μυθιστόρημά της πάνω στα πρόσωπα τριών γυναικών σαν αρθρώσεις του ίδιου σώματος – ώσπου γίνονται τρία πρόσωπα της ίδιας γυναίκας, όπως οι ετερώνυμοι του Πεσσόα, όπως «όλες η Βερενίκες κ’ η Κλεοπάτρες θαυμαστές» του Καβάφη, όπως οι πολλοί εαυτοί του Παλαμά. Οι ηρωίδες της παρουσιάζονται ευρηματικά σαν γυναίκες-μπάμπουσκες, η μια μέσα στην άλλη, και η συγγραφέας με χαρακτηριστική επιδεξιότητα καταφέρνει να φωτίσει την εσωτερικότητά τους, αποδίδοντας παράλληλα στον εξωτερικό κόσμο και στα γεγονότα του μία εσωτερική υπόσταση. Διατρέχοντας την επικαιρότητα, την ιστορία αλλά και τη λογοτεχνία, με λόγο ποιητικό, που διεισδύει βαθιά στην ψυχή, η Ελένη Γκίκα συνθέτει τον ύμνο στη γυναίκα ως το εμβληματικό σύμβολο της ζωής και της μητρότητας.
«Η Γυναίκα της Βορινής Κουζίνας» ήταν υποψήφιο για το Βραβείο Αναγνωστών 2012.
«Σ’ ευχαριστώ, Θε μου, που μ’ αξίωσες να δω τον κόσμο που έπλασες. Να δω τη θάλασσα, τον ουρανό, τους κάμπους. Σ’ ευχαριστώ γιατί με πήρες κρυφά ένα βράδυ και μου ψιθύρισες στ’ αυτί: ”Κοίταξε τη γη, Σοφία. Κοίταξε το έργο μου. Σ’ αρέσει;” Αριστούργημα είναι, Θε μου. Μπράβο σου! Γεια στα χέρια σου, που λένε. Μπορεί να μου ‘δωκες βάσανα πολλά. Κι ασήκωτα. Μα μου φύλαες δώρο ακριβό. Τι θα ‘ρθει από δω και μπρος, μόνο εσύ το ξέρεις. Μα ό,τι και να ‘ναι, δεν πειράζει».
‘‘Η βροχή άρχισε ένα πρωί με καταγάλανο ουρανό· τα σύννεφα ήρθαν αργότερα, σα να σύρθηκαν ανόρεχτα σε μια υπόθεση που δεν τα αφορούσε· στάθηκαν μαύρα και βαριά κι έκρυψαν το Νιόφυτο, το βουνό, τον κόσμο…’’
Το Νιόφυτο ολισθαίνει και οι κάτοικοί του θα ζήσουν με οριστικό τρόπο τη χάλαση. Και καθώς το άλλοτε ορεινό χωριό μετατρέπεται σε παραθαλάσσιο θέρετρο, τρεις Ραγκουδαίοι, ο Λουκάς, ο πρωτότοκος γιος του και ο εγγονός του Αδαμάντιος, το φτερωτό αγόρι που θα γίνει ο καλλιγράφος, θα κλειστούν μέσα σε έναν λαβύρινθο από γλυπτά πουλιά. Και οι τρεις θα πληρώσουν το ακριβό αντίτιμο για το αίμα που κουβαλά η οικογένεια στις πλάτες της· γιατί το αίμα επιστρέφει, το αίμα δεν ξεχνά, αχνίζει εκεί όπου χύθηκε κι όταν ακόμα το έχει ρουφήξει η γη.
Το τρίτο μυθιστόρημα της Μαρίας Ξυλούρη διαδραματίζεται σε ένα χωριό της Βόρειας Ελλάδας, μεταξύ 1965 και 2012, με ένα μικρό μέρος του να εκτυλίσσεται σε ένα νησί που συνεχώς μετακινείται σαν μια σχεδία που ποτέ δεν ρίχνει άγκυρα. Οι ενότητες του μυθιστορήματος είναι τρεις (Φεύγει το νησί, Μια σύντομη ιστορία της ορνιθολογίας, Ο αετομάχος), όσα και τα κεντρικά πρόσωπα της οικογένειας Ραγκούδη που αποτελούν τον κορμό του. Ένας γιος και ένας πατέρας διασχίζουν τις μέρες τους ανάμεσα στα δικά τους φαντάσματα, συνυπάρχουν σε έναν κόσμο γεμάτο από στρατιές πουλιών, αναζητώντας την εξιλέωση, πατώντας πάνω σε έναν ασταθή τόπο, σε έναν τόπο που ολισθαίνει –ίσως αναπόφευκτα– προς τον χαμό…
Η νεαρή Ολάνθη προσπαθεί να επιβιώσει μέσα σε μια κοινωνία αντιθέσεων, εκεί όπου η σκληρότητα στέκεται δίπλα στη φιλευσπλαχνία, το γέλιο έρχεται μαζί με το δάκρυ, το μίσος φωλιάζει πλάι στην αγάπη. Κουβαλώντας ένα παρελθόν που ακόμη και η ίδια αγνοεί και με μοναδικό στήριγμά της τη φίλη της Μαλαματένια, ζει και ελπίζει σε έναν κόσμο γεμάτο δεινά.
Πολυάριθμα πρόσωπα και ζωές που διασταυρώνονται δημιουργούν μια συνεχή αλληλουχία αφηγήσεων. Ο κάθε ήρωας εξομολογείται τη δική του ιστορία, αλλά και τη δική του εκδοχή που διαφοροποιεί τα γενόμενα, συνθέτοντας ένα μυθιστόρημα που καθρεφτίζει έναν ολόκληρο κόσμο που ζει και ενεργεί σε μια εποχή σε βαθιά αξιακή κρίση.
Η Αλκυόνη Παπαδάκη, στο νέο μυθιστόρημά της, με επίγνωση –σχεδόν αμείλικτη– αλλά και με τη σοφία της συγκατάβασης, ξεδιπλώνει τους ήρωες και το πεπρωμένο τους σαν το μίτο της Αριάδνης για να μας οδηγήσει –πάντα– σε μια φωτεινή διέξοδο, θυμίζοντάς μας ενθαρρυντικά πως θα ξανάρθουν τα χελιδόνια.
Μια Ρόζα που είναι κάκτος και ονειρεύεται ιβίσκους, νεραγκούλες και καμέλια ιαπωνική, αυτοκρατορική, μια Ζέλντα που εξακολουθεί να αγαπά ακόμα κι όταν ο εαυτός της χαθεί, μια Λόλα, «έξω ψυγείο, μάρμαρο, πάγος» και μέσα «σκαντζόχοιρος που αιμορραγεί», μια γυναίκα που έγινε αυτί, μια Μύρνα που αδίκως την ψάχνουν, μια Χανελόρε που γίνεται άλλη, αναλόγως του πώς τη βλέπει κανείς, η νεραϊδούλα των flower fairies η αυτοκαταστροφική, μία εργασιομανής και μία εμμονική, μία σύζυγος-Πηνελόπη πιστή, μια έγκλειστη ευτυχής, μία άλλη που επιστρέφει, μια που φοβάται και μια που τραυλίζει και μένει εκεί, ο έρωτας και ο θάνατος, ο χρόνος ίσως, αλλά οπωσδήποτε η ζωή, η καθημερινότητα σαν θαύμα, θητεία και σαν ποινή, μέσα από παράλληλους μονολόγους και υστερόγραφα, ιστορίες άλλοτε θρίλερ και άλλοτε κομεντί, στο σύνολό τους ένας κύκλος με αμφισβητούμενο τέλος και αμφισβητούμενη αρχή.
Είκοσι τρεις ιστορίες για τη γέννηση, τη μοναξιά, τον έρωτα και τον θάνατο, για το πρόσωπο και το προσωπείο, με όλους τους αφηγηματικούς τρόπους, σαν παραμύθι, θεατρικός μονόλογος, εγκιβωτισμένη ιστορία, κινηματογραφική σκηνή: το κατακερματισμένο μυθιστόρημα μιας ιδεολογικά ύποπτης ζωής.
Επειδή το αίνιγμα του άλλου σχεδόν πάντοτε είμαστε εμείς.
Πρωτεϊκή, γήινη και αστρική, υπακούοντας αθέλητα σε μια αλλόκοτη παράκληση, που κατά βάθος υπήρξε για κείνη διαταγή, η Λίλιθ θα ανακαλύψει μυστηριωδώς σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο σαράντα έξι ερωτικές επιστολές, και η τοξίνη των λέξεων θα της αλλάξει έκτοτε τη ζωή.
«Από γράμμα σε γράμμα», θα αγγίξει την άβυσσο, θα βυθιστεί στο σκοτάδι της αμφιβολίας, θα αναζητήσει την ασφάλεια της δικής της ανασκαφής, μα τελικά θα γίνει η Μ. Θα θελήσει να μάθει, θα πονέσει, θα ερωτευτεί· και θα αρνηθεί. Και μπορεί να σωθεί.
Τo νέο μυθιστόρημα της Ελένης Γκίκα, ένα ερωτικό, βιβλιοφιλικό, υπαρξιακό θρίλερ, με αλληλογραφία αληθινή.
# Υποψήφιο στην κατηγορία Εφηβικού – Νεανικού Βιβλίου των Κρατικών Βραβείων 2013
Μύρων είναι το πιο μικροκαμωμένο παιδί όχι μόνο στην τάξη του αλλά και σε ολόκληρο το γυμνάσιο. Καθημερινά προσπαθεί να προστατέψει τον εαυτό του, όπως και οι συμμαθητές του, από τη συμμορία των «Σκαθαριών» που βασανίζει τους πάντες στο σχολείο. Σ’ αυτόν τα «Σκαθάρια» έχουν βρει το τέλειο θύμα επειδή είναι διαφορετικός, αρχίζοντας από το παράξενο σουλούπι του και φτάνοντας στις συνήθειές του. Του αρέσει να μένει μόνος στα διαλείμματα και να αφοσιώνεται στις σκέψεις του. Το αγόρι έχει μπει στο στόχαστρό τους, αλλά κανείς δεν τολμά να τα βάλει μαζί τους. Ο αρχηγός των «Σκαθαριών», ο σκληρός Παμίνος, έχει μεγάλα σχέδια, θέλει να επιβληθεί και έξω από το σχολείο, στη γειτονιά, στη συνοικία και σε ολόκληρη την πόλη. Όμως η άφιξη μιας νέας μαθήτριας, της Λούνα, θα γίνει η αρχή για ν’ αλλάξουν όλα…
Το νέο μυθιστόρημα για εφήβους (10+) της Ελένης Πριοβόλου για τη σχολική βία, ένα κοινωνικό φαινόμενο που αφορά τους ανηλίκους και προβληματίζει εκπαιδευτικούς και γονείς. Συγκρούσεις, επιθέσεις, ταπείνωση, εκφοβισμός, παρενόχληση, βία: η πραγματικότητα της σχολικής ζωής μέσα από το σύγχρονο φαινόμενο του bullying.
Μια ιστορία με έντονους χαρακτήρες όσο και πλοκή, που απεικονίζει γλαφυρά την καθημερινότητα των νέων, προβάλλοντας το θέμα της σχολικής βίας και τις κοινωνικές διαστάσεις του.
| There are no products |