Οι αλήθειες των ταξιδιών αρχίζουν από τα λιμάνια, κατασταλάζουν στη μνήμη και τονίζουν τη μεγαλοπρέπεια της θάλασσας.

Ποντοπόρος ταξιδευτής, ο συγγραφέας Μανώλης Ροδανάκης στο βιβλίο του «Ταξιδευτές στα πέλαγα» ξεδιπλώνει με νοσταλγία τους χάρτες στο βάθος του χρόνου, καταγράφοντας τις ρότες υπερπόντιων ταξιδιών, προτού χαθούν τα ίχνη τους στην ομίχλη.

Τα γεγονότα που περιγράφει ο συγγραφέας φαντάζουν εξωπραγματικά, είναι όμως αληθινές εικόνες και χρώματα ενός κόσμου μιας άλλης εποχής. Συνέβησαν στις δύσβατες ρότες των ωκεανών, σε ανθρώπους με ψυχή και ταυτότητα. Αφήνουν γεύση αλμύρας, στην μπουνάτσα, στη δίνη των κυμάτων, στο τρίξιμο της λαμαρίνας, όταν οι φουρτούνες έμοιαζαν με αιώνες. Παραγωγός και αποδέκτης πολλαπλών συναισθημάτων, ο Μανώλης Ροδανάκης μέτρησε εκατομμύρια ναυτικά μίλια στον περίπλου των πόντων και κατέγραψε περιστατικά που συνέβησαν κατά τη διάρκεια υπερπόντιων ταξιδιών της περασμένης γενιάς, τα οποία τονίζουν τη ναυτοσύνη και υποβαθμίζουν τη συνάντησή τους με τη λησμονιά.

Η ταξιδιωτική γραφή του Μανώλη Ροδανάκη, βαθιά εξομολογητική, μεταφέρει έναν πλούτο πληροφοριών για τον κόσμο της θάλασσας και τη ναυτική κοινωνία, αναπλάθοντας άλλοτε με γοητεία και άλλοτε με ρεαλισμό μια ολόκληρη εποχή. Ο συγγραφέας υπογράφει ένα πλήθος εμπειριών και βιωμάτων παρασύροντας τον αναγνώστη σε ένα πρωτόγνωρο ταξίδι από τη Μεσόγειο μέχρι τις εσχατιές της γης.

Το χαμπέρι έφτασε και στο χωριό της πλαγιάς. Έφτασε σαν το κακό πουλί. Κι εσκέπασε σφιχτά με τις φτερούγες του τον ανθισμένο λόφο. Και τον έπνιξε.
Πρωί πρωί η “κυρία είσοδος” του κόκκινου σπιτιού έκλεισε μ’ ένα βρόντο σαν τη στριγγλιά. Και το μπρούτζινο χέρι με το δαχτυλίδι τινάχτηκε δυο φορές στον αέρα και χτύπησε δίχως σκοπό. Τακ. Τακ.
Περάστε! είπε η μοίρα στη συφορά. Κι εκείνη πέρασε ευγενικά και εστρογγυλοκάθισε στον καναπέ, δίπλα στο μαντολίνο του Νικόλα και στα δαντελένια μαξιλαράκια της κυρίας Κατίνας.
Κείνη τη μέρα μαζευτήκανε όλοι στο σπίτι της Σμυρνιάς. Από κει θα φεύγανε οι πέντε άντρες.
“Θα ‘ρθουμε πίσω”, λέγανε. Γιατί προσοαθούσανε να δώσουνε κουράγιο στις γυναίκες. Και γελούσανε. Μα το γέλιο έπεφτε από το μισό τους χείλι σαν τ’ αποτσίγαρο. Κι έσβηνε…

Η Εκάτη-Ουλρίκα, μνήμη που συγκρατεί τα μυστικά και κάνει προσωπεία τα πρόσωπα και μαριονέτες τους πεθαμένους της για ν’ αντέξει.

Και ο Μιχαήλ-Σεμπάστιαν που συμπληρώνει τη χαμένη παρτιτούρα – γι’ αυτό έχει έρθει εξάλλου σ’ αυτή τη ζωή.

Ανάμεσά τους, η Ιστορία και η Συγγένεια, το Παρελθόν και η Νέμεσις, το Χρέος και ο Έρωτας, ο Μπόρχες και η Αιώνια Επανάληψη.

«Άλεφ» και «Μπεθ», υπνοβάτες στο Σολάρις του Διαδικτύου, όπου «ό,τι γεννιέται γεννιέται ξανά», για μια αιώνια στιγμή. «Δραπέτες», καταδικασμένοι να συναντιούνται ξανά και ξανά στην ίδια σκακιέρα. Με προσωπεία, έστω. Και με λόγια –για να τ’ αντέξουν− δανεικά. Ακούγοντας πάντα τον δικό τους Ραβέλ ή Βάγκνερ, με την υπόσχεση να αιωρείται εκεί σαν θηλιά: «Πατέρα, δεν ξέχασα, μάνα είμαι εδώ στην ξερολιθιά, σε κάθε ξερολιθιά, κι ακούω πάντα τον δικό μας Βάγκνερ. Θα ξανάρθω, και η τιμωρία θα είναι πορφυρή».

«Είναι άνοιξη! Απόβραδο. Με πνίγει η άνοιξη. Μου κόβει την ανάσα. Δεν αντέχει πια η ψυχή μου να κουβαλήσει τόση ομορφιά. Σαν να φορτώσεις στη ράχη μιας κάμπιας ένα κόκκινο ρόδι. Φουσκώνουν οι φλέβες μου, πονάει το αίμα μου, παλεύουν να βλαστήσουν οι σπόροι μέσα μου και δεν υπάρχει χώμα για να ριζώσουν».

Το “Τετράδιο της Αλκυόνης” είναι αφιερωμένο “σ’ αυτούς που ξέρουν να ζουν, ν’ αγαπούν, να ελπίζουν, να χαίρονται…” Και ξεκινά στέλνοντας “ένα γλυκό φιλί στη νέα μέρα που ξεπροβάλλει”. Δεν έχει σημασία αν αυτή η μέρα είναι η 1η Ιανουαρίου του 2004, ούτε αν είναι η περσινή, ούτε αν είναι μια απ’ αυτές που μελλοντικά θα ξημερώσουν μαζί με το φως του ήλιου.
Γιατί αυτό το βιβλίο δεν είναι άλλο ένα ημερολόγιο του 2004. Είναι ένα ξεχωριστό “αντι-ημερολόγιο” διαχρονικό, που γαληνεύει την ψυχή και την οδηγεί σε ονειρικά μονοπάτια.