• -10%
    img-book

    Η Εκάτη-Ουλρίκα, μνήμη που συγκρατεί τα μυστικά και κάνει προσωπεία τα πρόσωπα και μαριονέτες τους πεθαμένους της για ν’ αντέξει.

    Και ο Μιχαήλ-Σεμπάστιαν που συμπληρώνει τη χαμένη παρτιτούρα – γι’ αυτό έχει έρθει εξάλλου σ’ αυτή τη ζωή.

    Ανάμεσά τους, η Ιστορία και η Συγγένεια, το Παρελθόν και η Νέμεσις, το Χρέος και ο Έρωτας, ο Μπόρχες και η Αιώνια Επανάληψη.

    «Άλεφ» και «Μπεθ», υπνοβάτες στο Σολάρις του Διαδικτύου, όπου «ό,τι γεννιέται γεννιέται ξανά», για μια αιώνια στιγμή. «Δραπέτες», καταδικασμένοι να συναντιούνται ξανά και ξανά στην ίδια σκακιέρα. Με προσωπεία, έστω. Και με λόγια –για να τ’ αντέξουν− δανεικά. Ακούγοντας πάντα τον δικό τους Ραβέλ ή Βάγκνερ, με την υπόσχεση να αιωρείται εκεί σαν θηλιά: «Πατέρα, δεν ξέχασα, μάνα είμαι εδώ στην ξερολιθιά, σε κάθε ξερολιθιά, κι ακούω πάντα τον δικό μας Βάγκνερ. Θα ξανάρθω, και η τιμωρία θα είναι πορφυρή».

  • -10%
    img-book

    «Είναι άνοιξη! Απόβραδο. Με πνίγει η άνοιξη. Μου κόβει την ανάσα. Δεν αντέχει πια η ψυχή μου να κουβαλήσει τόση ομορφιά. Σαν να φορτώσεις στη ράχη μιας κάμπιας ένα κόκκινο ρόδι. Φουσκώνουν οι φλέβες μου, πονάει το αίμα μου, παλεύουν να βλαστήσουν οι σπόροι μέσα μου και δεν υπάρχει χώμα για να ριζώσουν».

  • -10%
    img-book

    Το “Τετράδιο της Αλκυόνης” είναι αφιερωμένο “σ’ αυτούς που ξέρουν να ζουν, ν’ αγαπούν, να ελπίζουν, να χαίρονται…” Και ξεκινά στέλνοντας “ένα γλυκό φιλί στη νέα μέρα που ξεπροβάλλει”. Δεν έχει σημασία αν αυτή η μέρα είναι η 1η Ιανουαρίου του 2004, ούτε αν είναι η περσινή, ούτε αν είναι μια απ’ αυτές που μελλοντικά θα ξημερώσουν μαζί με το φως του ήλιου.
    Γιατί αυτό το βιβλίο δεν είναι άλλο ένα ημερολόγιο του 2004. Είναι ένα ξεχωριστό “αντι-ημερολόγιο” διαχρονικό, που γαληνεύει την ψυχή και την οδηγεί σε ονειρικά μονοπάτια.

  • -10%
    img-book

    Κωνσταντινούπολη, 1531: στα σοκάκια του Μεγάλου Παζαριού περιφέρεται ένα προικισμένο αγόρι που μαγεύεται απ’ την τέχνη της καλλιγραφίας, εντυπωσιάζεται απ’ τον χρωματικό πλούτο των βυζαντινών εκκλησιών, σκιρτά στη θέα των γυμνών κοριτσιών στο σκλαβοπάζαρο… Οι εβραϊκές καταβολές του τού απαγορεύουν οποιαδήποτε ενασχόληση με την τέχνη της αναπαράστασης· μοναδικός δρόμος: η φυγή…

    Βενετία, 1574: το Τουρκάκι, όπως τον αποκαλούσε ο Δάσκαλός του, ο μεγάλος Τιτσιάνο, έχει γίνει πλέον ένας από τους πιο φημισμένους ζωγράφους της πόλης. Οι ισχυροί της Γαληνοτάτης υποκλίνονται στο ταλέντο του. Βρίσκεται στο απόγειο της δόξας του, όταν μια παράνομη ερωτική σχέση τον οδηγεί ενώπιον του Ιεροεξεταστή και αποκαλύπτει το μεγάλο του μυστικό…

    Μια τοιχογραφία εποχής, πλημμυρισμένη από ομορφιά, χρώματα, πάθη και μηχανορραφίες, τη μαγεία της Ανατολής και την ανυπέρβλητη τέχνη της βενετσιάνικης Αναγέννησης.

    Μετάφραση: Ρίτα Κολαΐτη

    Το βιβλίο έχει τιμηθεί με τα ακόλουθα βραβεία:

    Prix des Libraires de Nancy – Le Point
    Prix Page des Libraires
    Prix Jean Giono
    Prix de l’Académie Romande
    Prix Alberto-Benveniste
    Prix Millepages
    Prix Casanova
    Prix Culture et Bibliothèques Pour Tous
    Prix de l’Académie de Bretagne
    Prix du Lycée Français de New-York
    Prix de la Médiathèque Assia-Djebar
    Prix Anastase
    Prix du Lycée Charles de Gaulle – Dijon
    Prix Page des Libraires
    Prix Paroles et Plumes
    Prix Océanes

    Το Τουρκάκι Συγγραφέας: Μετίν Αρντιτί 16.00 14.40
  • -10%
    img-book

    «Το άσπρο σπιτάκι με τα κεραμίδια ήτανε το τελευταίο του χωριού. Από κει και πέρα άρχιζαν τα καπνοχώραφα. Δυο κάμαρες και μια αυλή, γεμάτη γιασεμιά. Στη μια κάμαρα αποθήκευαν τα καπνά. Στην άλλη είχανε τη σόμπα, δυο στενά καναπεδάκια για τη μάνα και τη γιαγιά, το μεγάλο κρεβάτι, που τώρα κοιμόντουσαν τα παιδιά, κι ένα κομό σκαλισμένο στο χέρι, προίκα της γιαγιάς…»

    Μια ιστορία γεμάτη δυνατά χρώματα και συναισθήματα που μας ταξιδεύει πέρα από την πραγματικότητα και μας μαγεύει με τον ποιητικό λόγο της.