Το βιβλίο «Θεωρία Λογοτεχνίας – Δομισμός και Σημειωτική» έρχεται να καλύψει τις ανάγκες όσων διδάσκουν και διδάσκονται λογοτεχνία, αισθητική, θέατρο και όσων ασχολούνται με κάθε αντικείμενο που έχει σχέση με το λόγο. Το πόνημα αυτό απευθύνεται σε απλούς αναγνώστες, ειδικούς μελετητές, σπουδαστές, κάθε ενδιαφερόμενο για τη λογοτεχνία και κάθε έργο λόγου. Δίνει επίσης απαντήσεις σε καίρια ερωτήματα, όπως: Πώς θα συλλάβουμε το βαθύτερο νόημα ενός λογοτεχνικού έργου; / Πώς προσεγγίζεται ένα νεωτερικό κείμενο; / Τι είναι δομισμός; / Ποια νέα πεδία ανιχνεύει η σημειωτική στη λογοτεχνία; / Τι είναι το Σημειωτικό τετράγωνο και η Σημειωτική των Παθών; / Πόσο και πώς προάγεται η ανθρώπινη σκέψη με την ευρύτερη και βαθύτερη πρόσληψη των έργων του λόγου στην εποχή μας; / Ποιοι δρόμοι θα μας οδηγήσουν στην καλύτερη προσέγγιση, κατανόηση και απόλαυση ενός κειμένου;

Από τον Πινέλ, τον Τιουκ, τον Βάγκνιτς [Pinel, Tuke, Wagnitz] και μετά, γνωρίζουμε ότι οι τρελοί, για ενάμιση αιώνα, υποβλήθηκαν στον κανονισμό αυτού του εγκλεισμού, καθώς και ότι μια μέρα θα τους ανακαλύψουμε μέσα στις αίθουσες του Γενικού Νοσοκομείου μέσα στα απομονωτήρια των κατέργων• θα αντιληφθούμε ότι είχαν αναμειχθεί με τον πληθυσμό των “Workhouses” ή των “Zuchthausern” [σωφρονιστηρίων]. Ωστόσο, δεν συνέβη ποτέ να διευκρινισθεί με σαφήνεια ποια ήταν εκεί η καταστατική θέση τους, ούτε αποσαφηνίσθηκε ποτέ τι νόημα είχε αυτή η γειτνίαση, που φαινόταν να καθορίζει την ίδια πατρίδα για τους φτωχούς, τους ανέργους, τους κατάδικους και τους παράφρονες. Πίσω από τους τοίχους του εγκλεισμού θα συναντήσουν τους τρελούς ο Πινέλ και η ψυχιατρική του ΙΘ΄ αιώνα• εκεί και θα τους αφήσουν –ας μην το λησμονούμε– κομπάζοντας ότι τους «απελευθέρωσαν». Από τα μέσα του ΙΗ΄ αιώνα, η τρέλα συνδέθηκε με αυτήν τη γη του εγκλεισμού και με τη χειρονομία που της την υπεδείκνυε σαν τον φυσικό της χώρο.

Στον αστερισμό των επτά σωζόμενων τραγωδιών του Σοφοκλή, η Αντιγόνη θεωρείται το λαμπρότερο αστέρι. Αυτή η υπερβολική, συχνά, εκτίμηση αφορούσε άλλοτε τη μορφή της ηρωίδας, άλλοτε το ίδιο το έργο, άλλοτε έναν ασαφή συνδυασμό και των δύο. «Έχετε δίκιο όσον αφορά την Αντιγόνη», έγραφε ο Σέλλεϋ στον Τζων Γκίζμπορν τον Οκτώβριο του 1821. «Τι υψηλή εικόνα γυναίκας! Και τι να πει κανείς για τα χορικά, ιδιαίτερα για το λυρικό κομμό του ισόθεου θύματος; Και οι απειλές του Τειρεσία, και το πόσο γρήγορα βγαίνουν αληθινές; Κάποιοι από εμάς έχουμε αγαπήσει μιαν Αντιγόνη, σε μια προηγούμενη ζωή κι αυτό μας κάνει να μην βρίσκουμε πλήρη ικανοποίηση σε κανένα θνητό δεσμό». Στις διαλέξεις για την Αισθητική (1820-1829), ο Χέγκελ αποκαλεί αυτό το έργο «ένα από τα υψηλότερα και τα πιο ολοκληρωμένα, από κάθε άποψη, έργα τέχνης που δημιούργησε ποτέ η ανθρώπινη προσπάθεια». Στις διαλέξεις του για την ιστορία της φιλοσοφίας, που δόθηκαν μεταξύ 1819 και 1830 επικαλείται την ηρωίδα, «την ουράνια Αντιγόνη, την ευγενέστερη μορφή που εμφανίσθηκε ποτέ στη γη»…

Η φιλοσοφία δεν είναι ενατένιση, ούτε αναστοχασμός, ούτε επικοινωνία, αν και κάποια στιγμή κατάφερε να πιστέψει ότι είναι πότε το ένα, πότε το άλλο, λόγω της ικανότητας που έχει ο κάθε πνευματικός κλάδος να γεννά τις ίδιες του τις αυταπάτες και να κρύβεται πίσω από ένα σύννεφο ομίχλης το οποίο εκπέμπει επί τούτου. Δεν είναι ενατένιση, επειδή ενατένιση είναι τα ίδια τα πράγματα καθ’ όσον τα βλέπουμε μέσα από τη δημιουργία των ίδιων τους των εννοιών. Επίσης, δεν είναι αναστοχασμός αφού κανείς δεν χρειάζεται τη φιλοσοφία για να αναστοχαστεί πάνω σε κάτι: νομίζουμε ότι δίνουμε πολλά στη φιλοσοφία με το να την κάνουμε τέχνη του αναστοχασμού, της αποστερούμε, όμως τα πάντα, αφού ούτε οι μαθηματικοί περίμεναν ποτέ τους φιλοσόφους, για να αναστοχαστούν πάνω στα μαθηματικά, ούτε οι καλλιτέχνες, για να αναστοχαστούν πάνω στη ζωγραφική ή στη μουσική. Το να ισχυρίζεσαι, λοιπόν, πως αυτοί γίνονται φιλόσοφοι, μοιάζει απλά με κακόγουστο αστείο, επείδη ο αναστοχασμός τους ανήκει στην αντίστοιχη δημιουργία.