Showing 13–24 of 36 results
Το ημερολόγιο μιας γυναίκας, η διαδρομή της, με τις ιστορίες προσώπων που έγιναν σταθμοί στη ζωή της. Ιστορίες ανθρώπινες και αληθινές.
Πάντα ήθελα να φεύγω. Να πετάει η ψυχή μου σαν τα πουλιά. Να νιώθω τη γλύκα μιας ατέλειωτης φυγής.
Όχι να φεύγω γι’ άλλους τόπους. Από την ίδια τη ζωή μου να φεύγω. Να ρίχνω τα «στοπ» στον δρόμο μου. Να γκρεμίζω τις πινακίδες που σηματοδοτούσαν διαδρομές. Να πατάω στις διαχωριστικές γραμμές. Ν’ αψηφώ τα όρια της ταχύτητας. Να φεύγω χωρίς προορισμό. Μια φυγή μέσα στην ίδια τη φυγή.
Σα να με κυνηγούσε πάντα ο εαυτός μου. Και μόλις έβρισκα ένα ξέφωτο, να πάρω μια ανάσα, βρε αδερφέ, να στήσω μια σκηνή να ξαποστάσω, βαρούσε ο συναγερμός μέσα μου και με ξεκούφαινε.
Φεύγοντας, άφησα πίσω μου πολλά σκουπίδια.
Άφησα όμως, στη φούρια μου, και πράγματα πολύ σημαντικά.
Κάτι κοσμήματα, ας πούμε, ακριβά, που κάποιοι μου είχαν χαρίσει για να στολίσω την ψυχή μου…
Οκτώβριος 1981. Η Ελλάδα γιορτάζει την εκλογή του Ανδρέα Παπανδρέου, με την «Αλλαγή» που έρχεται. Ο Αλέκος καπνίζει το τσιγάρο του και παρακολουθεί το πλήθος να πανηγυρίζει. Τους κοιτά ειρωνικά. Αυτός, άλλωστε, απεχθάνεται την πολιτική και έχει τις δικές του απόψεις για την Ελλάδα και πώς πρέπει να βαδίσει.
Σήμερα, ο χαμένος στο δάσος δάσκαλος παραβιάζει την πόρτα του αγροκτήματος που έγραφε ρητά πως δεν επιτρέπεται η είσοδος στους ανθρώπους και βλέπει να τον σημαδεύει μια καραμπίνα. Έτσι έρχεται σε επαφή με τον Αγριάνθρωπο.
Δύο διαφορετικές εποχές. Έχουν άραγε σχέση μεταξύ τους το 1981 και το σήμερα; Ο Αγριάνθρωπος είναι υπαρκτό πρόσωπο; Και αν ναι, πώς συνδέεται με τις δύο εποχές;
Ο Γιάννης Μαγκλής είναι ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους πεζογράφους μας. Ο Άρχοντάς του είναι παιδί της νιτσεϊκής φιλοσοφικής σκέψης. Όμως, πέρα για πέρα γήινος. Πατάει στέρεα στο χώμα. Σου προσφέρει, όχι την άρνηση, αλλά την κατάφαση της ζωής. Ένας ο δρόμος του: η πάλη ενάντια στο πεπρωμένο ως την ύστατη πνοή. Με αυτοπεποίθηση στις δυνάμεις του. Με περηφάνια. Με αξιοπρέπεια, όπως ταιριάζει στο δυνατό άνθρωπο. Αλύγιστος, κι ας ξέρει πως σε κάποια στροφή του άνισου αγώνα του, θα δεχτεί το θανάσιμο χτύπημα… η κυρία Μαρία, ο Νικόλας, ο Αλκιβιάδης, ο Μιλτιάδης, ο Άρης, η Ελένη, η Μυρτώ, η οικογένεια του Άρχοντα. Και γύρα της ένας κόσμος ολόκληρος που δούλευε τη γη, φρόντιζε τα ζώα και τις σοδειές και μεριμνούσε για τις τρεχούμενες εμπορικές δουλειές… Ο Άρχοντας είναι ένα από τα μυθιστορήματα που ανοίγουν δρόμους στην πορεία του ανθρώπου πάνω στη γη. Που του δίνουν έναν κανόνα ζωής, που ν’ αξίζει να τη ζήσει κανείς χωρίς να προδώσει τον άνθρωπο. Είναι γραμμένος έτσι που μπορείς να ακούσεις ευκρινέστατα τους ήχους της ψυχής του λαού μας. Πάνω απ’ όλα ορθώνεται περήφανη, δωρική, απολλώνεια η αξιοσύνη της ελληνικής φυλής, το λεγόμενο «δαιμόνιό» της, η λεβεντιά, η αγωνία του Σίσυφου, που κυλάει αιώνια την πέτρα του, μα και η ατσαλένια δύναμη του Ανταίου, που την κρατάει όρθια. Είναι βιβλίο που σε προβληματίζει. Σου βάζει ερωτηματικά και σε υποχρεώνει να δώσεις απαντήσεις. Βιβλίο που σε τυλίγει με την αχλύ του λόγου και με τα μαγικά φτερά του σε πάει πολύ ψηλά…
O Πρίγκιπας με τα Kρίνα, η ιερή εικόνα-σύμβολο για τους Kρήτες, έχει χαθεί και η Σκιά του Mίδα, που αγαπούσε όσο τίποτε άλλο το χρυσάφι, έχει απλωθεί σε ολόκληρο το νησί της Πασιφάης.
Δύο παιδιά, ο Πελίας από την Κρήτη και η Τίτη από την Αίγυπτο, με την ίδια αγάπη για τη Φύση και δυνατή πίστη στη ζωή, θα παλέψουν τις σκοτεινές δυνάμεις, θα αντιμετωπίσουν κινδύνους και θα ζήσουν περιπέτειες, για να βρεθούν στο τέλος μπρος σε μια θαυμαστή αποκάλυψη…
Μέσα από μια παραμυθένια ιστορία διάστικτη από συμβολισμούς, η συγγραφέας Ιφιγένεια Μαστρογιάννη κατορθώνει να αφηγηθεί στους νεαρούς αναγνώστες με τρόπο συναρπαστικό την Ιστορία, δίνοντας πληροφορίες και γλαφυρές εικόνες για τον Μινωικό καθώς και για τον Αιγυπτιακό Πολιτισμό. Πάνω απ’ όλα όμως το μυθιστόρημα «Ο Πρίγκιπας με τα Κρίνα» αναδεικνύει ένα σημαντικό διαχρονικό μήνυμα: την αξία της φύσης σε αντιδιαστολή με την ύλη.
«Συμβαίνει καμιά φορά… να έχεις την αίσθηση πως δεν τελείωσες με κάποιον ήρωα ενός παλιότερου έργου σου. Κάτι θέλει ακόμα να πει. Κάτι γυρεύει και σε κυνηγά. Μου συνέβη έντονα με τις ”Κατειρήνες”, τα δύο μικρά κοριτσάκια από τη συλλογή διηγημάτων ”Οι Κάργιες”. Χρόνια δε μ’ άφηναν σε ησυχία οι ”Κατειρήνες”. Τελικά, ενέδωσα. Το μυθιστόρημα αυτό είναι ανάπτυξη εκείνου του διηγήματος», σημειώνει η ίδια η συγγραφέας.
Bραβείο καλύτερου ελληνικού μυθιστορήματος «The Athens Prize for Literature», του λογοτεχνικού περιοδικού «δέκατα» για τα βιβλία που κυκλοφόρησαν το 2012.
Tώρα και στα κροατικά από τον εκδοτικό οίκο Sandorf Publishing .Μετάφραση Ισμήνη Ραντούλοβιτς.
Ο Ορέστης, η Φανή, ο Δημήτρης, ο Άκος, ο Φώτης και η Άννα ζουν στην ευθραυστότητα της νεότητας και τη ρευστότητα ενός κόσμου που δεν ευημερεί. Έξι ήρωες μυθιστορηματικοί όσο και αληθινοί προσπαθούν να ισορροπήσουν μέσα στην απαράβατη τάξη του κόσμου με μοναδική βεβαιότητα τη βαρύτητα και το θάνατο. Οι προσωπικές τους ιστορίες συνδέονται σαν θραύσματα για να κατασκευάσουν ένα παζλ σε αποχρώσεις του θρίλερ. Μια ιστορία που αναπτύσσεται σαν σπείρα με κέντρο της την Άννα και τη μυστηριώδη εξαφάνισή της. Οι χρονικές εναλλαγές αποτυπώνονται στις σελίδες σαν ένα παιχνίδι μεταξύ μνήμης και λήθης, σαν ένας ανοιχτός διάλογος με την απώλεια, καθώς οι ζωές των ηρώων διασταυρώνονται σε μια περίεργη διαδρομή χωρίς αρχή και τέλος. Σε ένα ολόκληρο σύμπαν που εμπερικλείει τον μικρόκοσμο όλων συνωστίζονται πρόσωπα, στιγμές, καταγραφές, ενδοσκοπήσεις, ευρήματα αλλά και δύσκολα ερωτήματα. Τελικά, μια αναπνοή λιγότερη, ένα βήμα ή ο έρωτας αλλάζουν το βάρος του κόσμου;
Σε κάποιο χωριό της Κρήτης γεννιέται ο Νικηφόρος Χερουβείμ, καρπός ενός βιασμού και «υιοθετημένο» τέκνο ενός βεβιασμένου γάμου. Είναι ένα πανέξυπνο παιδί που λατρεύει τη μητέρα του τη Συρμαλιώ και μισεί τον «πατέρα» του. Με αποσκευές βαριές από την παιδική του ηλικία, ο Νικηφόρος εκτινάσσεται και διαγράφει μια λαμπρή, για τους πολλούς, πορεία: κατακτά τίτλους σπουδών, αποκτά διασυνδέσεις, θέσεις, κοινωνική επιφάνεια, πλούτο, οικογένεια. Μέσα σε αυτή τη λυσσαλέα προσπάθεια για άνοδο, χάνει το πολυτιμότερο: την ψυχή του. Η εμπλοκή του σε κυκλώματα τοκογλυφίας, πλειστηριασμών, λαθρομετανάστευσης τον ανεβάζει στο βάθρο της εξουσίας, θεωρώντας ότι έχει τον έλεγχο των πάντων. Όταν, όμως, χάνεις τον έλεγχο της συνείδησής σου, μοιραία έρχεται η ανατροπή: ένα ξαφνικό γεγονός όσο κι οριστικό όπως ο θάνατος θα φέρει στη ζωή του τις Eρινύες. Όλα γύρω του καταρρέουν και οι ενοχές του τον οδηγούν στη μεταστροφή, αγνοώντας όμως κι ο ίδιος αυτό που του επιφυλάσσει η μοίρα. Οι ιστορίες των ανθρώπων γύρω του θα κάνουν το δικό τους κύκλο για να ζήσουν, να πάθουν, να μάθουν, να καταστραφούν ή να βρουν τη γαλήνη. Όλοι τους θα βαδίσουν το δρόμο τους, αφήνοντας ο καθένας τα δικά του χνάρια. Και κάπου εκεί, σε αυτό το γύρισμα της ζωής, μετά τη στροφή, ο Νικηφόρος σε ένα άγνωρο μονοπάτι θα συναντήσει την Ελένη, μια γυναίκα που κουβαλά κι εκείνη βαριές αποσκευές από το παρελθόν. Η μία ψυχή με δανεικά αποφόρια και η άλλη με δανεικές στολές και ψεύτικα παράσημα ενώνονται για να ζήσουν και να παλέψουν μαζί.
Είναι μερικοί άνθρωποι που δεν μπόρεσαν ποτέ να διαβάσουν το μυστικό σημείωμα που άφησε μέσα τους ο Θεός. Δεν είχαν το απαιτούμενο φως για να το διαβάσουν. Και τ’ άφησαν διπλωμένο να κιτρινίζει σε ένα κρυφό συρταράκι της ψυχής τους. Είναι μερικοί άνθρωποι που, όταν πέσει στα χέρια τους η χαρά, δεν ξέρουν πως τους ανήκει. Και σαστίζουν. Τη φέρνουν από δω, τη γυρνάνε από κει, ώσπου ανοίγουν ένα λάκκο και τη θάβουν, όπως κάνουν με τα κόκαλα τα σκυλιά. Είναι μερικοί άνθρωποι που πίστεψαν αλήθεια πως ο Θεός αγαπάει τους μουτρωμένους. Χαρά σ’ αυτούς που γέμισαν την ψυχή τους και διάβασαν τραγουδιστά το μυστικό τους σημειωματάκι. Αν το ‘σκισαν μετά, αν το ‘καψαν, το έκαναν μόνο και μόνο για το κέφι τους. Για να κλείσουν μάτι στο Θεό. Χαρά σ’ αυτούς που πιάστηκαν στο δόλωμα της ζωής και σπαρτάρισαν μέσα στα δίχτυα της. Αν τα τρύπησαν μια στιγμή και ξαναβγήκαν στο πέλαγος, το ‘καναν μόνο και μόνο για να ‘χουν τη χαρά να ξαναπιαστούν…
«Ύστερα κάθομαι σταυροπόδι και γλείφω τις πληγές μου σαν το σκυλί. Δεν πειράζει, λέω. Πάμε γι’ άλλα. Όπως και να ‘χει το πράμα, η Ρόζυ γεννήθηκε με το βλέμμα καρφωμένο στο ξημέρωμα. Όρτζα τα πανιά λοιπόν…»
Έχω γνωρίσει στη ζωή μου αρκετούς ανθρώπους, που έψαχναν απεγνωσμένα την ελευθερία της ψυχής τους. Πέρασαν βουνά, θάλασσες και ποτάμια, μοναχικοί καβαλάρηδες πάντα..
«Είναι κάτι νύχτες που τ’ αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά. Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου. Είναι κάτι νύχτες που όλα σιγοτραγουδούν. Ακόμα κι οι πέτρες. Και τα ξερά κλαδιά. Αυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου. Κι έρχεται ακάλεστη. Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα, να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις. Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη ούτ’ ένα λουλουδάκι. Ούτ’ ένα γλυκό μπας και σε ξεγελάσει. Θρονιάζεται στην ψυχή σου κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της. ”Αυτάαα! Πού είχαμε μείνει;” Σου λέει μ’ όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα. Είν’ αυτές οι νύχτες που τ’ άστρα κατεβαίνουν χαμηλά. Που λιώνει το φεγγάρι. Που όλα σιγοτραγουδούν. Είν’ αυτές οι νύχτες, τελικά, που βλέπεις καθαρά το χρώμα που έχουν τα μάτια της μοναξιάς. Ίδιο ακριβώς, όπως οι στάχτες από τα όνειρα.»
Το νέο βιβλίο του πολυβραβευμένου Μανόλη Πρατικάκη, «Σύνδρομο Fregoli – Το τίμημα να είσαι ένας άλλος», δομείται πάνω σε μία νουβέλα και δύο αφηγήματα που παντρεύουν την ψυχιατρική με τη λογοτεχνία.
Με σκηνικό του την αυτοκρατορία της ψυχής, ο συγγραφέας αξιοποιεί με απαράμιλλη δεξιοτεχνία την πρώτη ύλη του –το φαντασιακό παράδοξο κόσμο του νου και τις εκτροπές του–, μεταμορφώνοντας τρία πρόσωπα που νοσούν ψυχικά σε τρεις γοητευτικές λογοτεχνικές περσόνες. Οι φιγούρες, μέσα στην καθημερινότητα και την τραγικότητά τους, μετατρέπονται σε μια μεγαλειώδη αλληγορία για το κατακερματισμένο και εφιαλτικά αποπροσωποποιημένο σύγχρονο άνθρωπο της νεωτερικότητας. Κι ενώ ο αναγνώστης συναντά αδύναμες ψυχές που δεν αντέχουν την τόση πραγματικότητα και σκηνοθετούν ένα δικό τους ανύπαρκτο κόσμο, καταδύεται στο έρεβος της ψυχής του άλλου, για να μεταβεί σε μία ψυχο-κοινωνιολογική αναζήτηση γύρω από την «ταυτότητα» και τον πολιτισμό μας. Στον απόηχο των ιστοριών ένα ερώτημα απαιτεί να απαντηθεί: Μήπως εντέλει ο πολιτισμός μας είναι αυτός που νοσεί, με την ακόρεστη απληστία του και την απώλεια κάθε πηγαίου και αυθεντικού;
Η νουβέλα «Σύνδρομο Fregoli» και τα δύο αφηγήματα «Μπρους Λι», «Μια παράδοξη τύφλωση» είναι απαλλαγμένα από ψυχιατρική θεωρία και εστιάζουν στην ανθρώπινη ιστορία. Ο Μανόλης Πρατικάκης αφηγείται με διεισδυτικότητα ψυχαναλυτική και «με την πρόθεση να θαυμάσει, να πλησιάσει, να φροντίσει», όπως σημειώνει χαρακτηριστικά στον πρόλογο του βιβλίου ο Αναπληρωτής καθηγητής Ψυχιατρικής και ποιητής Γιάννης Ζέρβας. «Η αφήγησή του στηρίζεται κυρίως στη συμπεριφορά και στις μαρτυρίες των ασθενών του. Πέρα από τη λογοτεχνική τους αξία, τα τρία περιστατικά έχουν σαφή εκπαιδευτική χρησιμότητα, γιατί δείχνουν ξεκάθαρα τη σημασία της γλώσσας στην ψυχιατρική περιγραφή ώστε να αποκτήσει υπόσταση ο άλλος, γιατί μόνο έτσι μας εξοικειώνει αληθινά με το πρόσωπο και μας δίνει τη δυνατότητα να το γνωρίσουμε αρκετά ώστε να μπορούμε να προβλέψουμε τις αντιδράσεις του. Στα δικά μου μάτια δείχνει σαφής η πρόθεση του Πρατικάκη μέσα από αυτό το ιδιαίτερο βιβλίο του, όπου η ποιητική του δεινότητα υποτάσσεται και υπηρετεί την περιγραφή και την παρουσίαση των ανθρώπων και των θεραπειών τους. Το μήνυμά του όπως το αντιλαμβάνομαι, λέει το εξής: Χωρίς τη λογοτεχνία η ψυχιατρική στεγνώνει επικίνδυνα».
